Είχα πάντοτε -ίσως από τα μαθητικά μου χρόνια- μια απορία: γιατί ο Σωκράτης λίγο πριν από τον θάνατό του δίνει στον Κρίτωνα την παρακλητική εντολή να θυσιάσει στον νεόκοπο θεό Ασκληπιό έναν ελεκτρύονα; "Κρίτων", του λέει, "στον Ασκληπιό οφείλουμε ένα πετεινό· να εκπληρώσετε αυτό το χρέος και να μην αμελήσετε".
Πολλά χρόνια αργότερα, αναδιφώντας τον δικό μου ασήμαντο βίο, διαπίστωσα ότι, ναι, κι εγώ οφείλω πολλά σε πολλούς· και, πρωτίστως, στη συνοικία που έζησα τα παιδικά και τα νεανικά μου χρόνια και τους ανθρώπους της - φτωχούς πρόσφυγες από τη Μικρασία, όντως σπουδαίους και βαθύτατα πολιτισμένους. Και στους φίλους μου και τις παρέες μας, που μαζί κυνηγήσαμε το άπιαστο όνειρο της ποίησης. Και στην αιμάσσουσα Αριστερά της εποχής, που μου έδειξε τους δρόμους της ουτοπίας και τις συνέπειές τους.
Ο τίτλος του βιβλίου αποτελεί φόρο τιμής στον Στέφαν Τσβάιχ και το ομότιτλο σπουδαίο βιβλίο του, στην εξορία και τον εκούσιο θάνατό του.